Rozdział dziesiąty - Dragina

Dotarcie do pałacu zajęło nam cały tydzień. Nie udałoby się to, gdyby nie nasze zwierzęce postacie. Dwa dni po moim przybyciu zostałam wezwana przed oblicze króla. Nie wyglądał na całkiem szczęśliwego, aczkolwiek smutny też nie był. Nie wiedziałam, skąd u niego takie przeciwstawne emocje, jednak to przemilczałam.
- Kto jest zdrajcą? – spytał od razu na wstępie.
- Alera – odpowiedziałam krótko. – To handlarka niewolników.
- Przynajmniej znamy jednego z naszych wrogów – oznajmił. – Illanie znikają bez śladu od roku, jednakże nie spodziewałem się, że to sprawka Alery. Była służącą przez wiele lat, aczkolwiek to nie była jej praca, po prostu chciała to robić.
- Jak mnie znaleźliście? – zmieniłam temat.
- Alera „przypadkiem” zostawiła kilka liści smoczego tojadu i kartkę, na której miała zapisane miejsce i czas aukcji niewolników.
- Zrobiła to specjalnie – pojęłam. – Chciała was tam zwabić.
- Udało jej się –przyznał. – Jednakże chyba nie wypuściła was z własnej woli, prawda?
Opowiedziałam mu wszystko, co się stało na rynku, nie pomijając śmierci Chevaliona.
- To dla nas wielka strata – oznajmił król. – Chevalion zmarł śmiercią bohatera, tak jak zawsze chciał. Poza tym jednak nadszedł dzień świętowania, bo uwolniliście wiele ważnych osób. Mówię tu szczególnie o Levianie, pierwszym jednorożcu, naszym najlepszym wojowniku i kimś, kto doskonale zna naszą puszczę. Będzie ci pokazywał tutejsze ciekawe miejsca i uczył walki. Magią zajmie się Alein.
- Kiedy zaczynam? – spytałam.
- Za pół godziny. Poza tym chciałbym poruszyć także inną kwestię, czyli twoje ubrania. Ubierasz się niestosownie w stosunku do twojej wysokiej pozycji. Musisz chodzić w sukniach, jak na córkę króla i kobietę przystało. Spodnie i bluzka nie nadają się dla osób o twoim statusie. Poza tym muszę cię ostrzec, że elfki mają zgubny wpływ na Illan, bo niemal każdy się w nich zakochuje, tak samo jak Illańscy młodzieńcy mogą wywołać takie uczucia wśród elfek.
- Nie jestem elfką – mruknęłam.
- W połowie jesteś – zaprzeczył. – Twoja matka była elfką, dopiero później została ogłoszona Illanką. Nasz związek miał zapewnić sojusz między obiema naszymi rasami, niestety przez Soossi… - nie dokończył słowa, a ja przypomniałam sobie, że imię Soossila zabija, kiedy wypowie się je na głos. – Przez mojego brata, który ją zabił sojusz został zerwany.
Musisz również przestać jeździć konno. To nie jest bezpieczne. Pamiętaj, przed czym cię ostrzegałem i uważaj.
- Jesteś zbyt nadopiekuńczy – odparłam. – Nie obchodzi mnie tutejsza zacofana moda na suknie. Zostawię je na ważniejsze uroczystości, a i wtedy nie na wszystkie.
Resztę jego słów zignorowałam.
                                                        ***

- Możesz władać dziką magią – tłumaczył mi Alein – ale łatwiej jest użyć języka Illan, który odpowiada temu, co chcemy zrobić. Wtedy nie ryzykujesz, że zabijesz się, kiedy rozproszysz się na chwilę. Dodatkowo dzięki temu językowi będziesz mogła porozumieć się z każdym z Illan, tylko nieliczni z nas znają język elfów. Dodatkowo słowa te wiążą cię kajdanami twoich obietnic. Ponieważ mowa ta opisuje to, co definitywnie ma się stać, więc jeśli coś komuś przyrzekniesz, nie pozwoli ci złamać przysięgi lub skłamać.

I tak upłynęła nauka magii. Alein informował mnie, co jak się nazywa a ja usilnie starałam się zapamiętać to wszystko. Dowiedziałam się nawet, że nazwa przedmiotu, żywiołu lub zwierzęcia  daje nad nim całkowitą władzę… Alein jednak nie ćwiczył ze mną żadnych zastosowań praktycznych.

***

Levian postanowił, że przed lekcją walki pokaże mi coś, co znajdowało się w puszczy. Dojście tam zajęło nam piętnaście minut, jednakże wcale nie zdawało się, że trwało to tak długo. Chyba zawsze tak jest, kiedy idzie się z kimś, a nie samemu. Bardzo miło rozmawiało mi się z Levianem. Nie zauważyłam, kiedy dotarliśmy na miejsce, może dlatego, że było tak świetnie zamaskowane.

Wszędzie wokół widziałam drzewa. Były coraz większe i miały coraz grubsze pnie. Kiedy wydawało mi się, że dalej nie będzie się dało iść, okazało się, że złączyły się w ściany, zostawiając miejsce na drzwi, które obecnie były zamknięte i okna, w których ( jak chyba we wszystkich domach w tej puszczy ) nie było szyb. Spodziewałam się, że wejdziemy do środka, jednak Levian skręcił w prawo, omijając dom. Przy okazji wspomniał, że należy do niego. Zdziwiłam się, że mieszka w tak odległym od pałacu miejscu.

Tuż za domem znajdowała się spora zagroda, gdzie widziałam kilka królików. Było ich około pięciu. Wyglądały tak beztrosko i niegroźnie, po prostu niewielkie skaczące kulki porośnięte futrem. Pierwszy miał białe, drugi szare, trzeci rude, czwarty był różnokolorowy, a piąty czarny. Podeszłam bliżej, uznając, że grzech byłby nie pogłaskać zwierzęcia o tak mięciutkim futerku.

- Chciałem ci je pokazać – zaczął Levian – abyś zauważyła, że nie wszystko w tym lesie jest takie, jakim się wydaje. Te króliki nie są zwierzętami, wystarczy spojrzeć na ich kremowe tęczówki. Nie przypominają żywiących się mięsem niewinnych pupili. Jedzą mięso i jeśli je zobaczą, zrobią wszystko, aby je zjeść… chyba że ich potencjalnym posiłkiem jest ktoś, kogo znają. Dawniej było ich tu więcej, obecnie jednak znajdują się na skraju wyginięcia, dlatego są w tej zagrodzie. Mam w planach umieszczenie w pobliżu więcej istot, które mają podobny problem. Miały ci one pokazać również to, że od czasów objęcia władzy przez króla o śmiercionośnym imieniu puszcza słabnie. Nie możemy pozwolić, aby całkiem zniknęła, dlatego pomagamy zwierzętom i roślinom przeżyć i przetrwać jako gatunek jak tylko możemy, inaczej nigdy nie odnalazłyby się i nie pozostawiły potomstwa… Tych królików używamy, aby zniszczyły niebezpieczne osoby ukrywające się w puszczy. Mają węch lepszy od psiego i widzą nawet w całkowitych ciemnościach. Skaczą całkiem wysoko i poruszają się w ten sposób bezszelestnie. Z powodu pokarmu nazywamy je krwiożerczymi.

- Nie spodziewałabym się – przyznałam mu.
- I o to właśnie chodzi – wyjaśnił. – Dzięki temu łatwiej jest im unicestwić wroga, którego ścigają.
Wyobraziłam sobie bandę puszystych królików ścigających jakiegoś złoczyńcę z zamiarem pożarcia go i wybuchłam śmiechem. Kiedy przestałam się śmiać, zapadła cisza.
- Co to jest? - zadałam pytanie na temat jajka znajdującego się w cieniu krzewów w osłonionym miejscem, zdawało się, że było tam ukryte. W większości zasypano je trawą, patykami i suchymi liśćmi. - Nie powiesz mi chyba, że ten gatunek królików znosi jajka!
- Nie mam pojęcia... - przyznał Levian. - Cokolwiek to jest, to zdaje się być ważne dla mieszkańców tej zagrody, bardzo zacięcie go bronią, aczkolwiek nie wiem dlaczego. Same nie zniosły tego jajka, to wiem na pewno... Możliwe, że to przypadek i tak na prawdę chronią coś innego, aczkolwiek wątpię. Nie mam pojęcia, czemu tak bardzo im na tym zależy.
Zapadła cisza. To Levian ją przerwał.

- Zdążyłem polubić Chevaliona przez ten krótki czas, kiedy go widziałem – oznajmił Levian.

- Ja też – przyznałam. – Kochałam go… jak brata, wiedziałam, że mogę mu zaufać.

Po słowach „jak brata” dostrzegłam błysk w oczach Leviana, trwało to jednak tak krótko, że możliwe, że mi się wydawało. Illianin nie odpowiedział nic, tylko podał mi czarnego królika, który najwyraźniej poznał mnie i postanowił łaskawie nie pożerać dzięki temu, że pokazał mnie jemu bądź jej właściciel istoty. Tego ( bo w międzyczasie Levian powiedział mi, że to samiec ) od początku chciałam pogłaskać, a potem postanowiłam z powrotem oddać jego towarzyszom i towarzyszkom z zagrody. Bestyjka miała zaskakująco miękkie futerko i wyglądała niewinnie, wiedziałam jednak teraz, że ma instynkt drapieżcy.

***

Levian zaprowadził mnie na pole ćwiczeń. Obawiałam się nauki walki, bo wiedziałam, że nie jestem jakaś wybitna w tej kwestii… Spodziewałam się kling i ostrzy, którymi wymachiwałabym bez odrobiny rozsądku na prawo i lewo. Zamiast nich Levian podał mi łuk i kołczan ze strzałami, który przerzuciłam sobie przez ramię. Był tak lekki, że nawet nie czułam, że mam go na plecach.

Samo wyjęcie strzał z kołczanu stanowiło poważny problem. Kiedy po nie sięgałam, często wypadały… Z resztą nawet sięgnięcie po nie było problemem. Kolejnym ciekawym elementem było to, że trzymałam łuk tak, że cięciwa znajdowała się po stronie przeciwnej. Zorientowałam się, że jest to zła metoda dopiero wtedy, kiedy Levian mi to powiedział, przyznając, że mimo wszystko byłabym ładnym szaszłykiem, jednak radził mi, aby nie próbować. Potem pokazał mi, jak trzymać łuk.

Potem wreszcie przeszliśmy do nauki strzelania. Nie jestem jakoś wybitnie nieumiejętna, ale nigdy nie strzelałam z łuku, więc miałam nadzieję, że wszyscy to zrozumieją. Wszystko polegało na tym, aby strzelać w tarczę. Najlepiej było trafić w czerwony środek, albo cztery różnokolorowe okręgi wewnątrz niego. Im bliżej celu, tym lepiej.
            Chociaż cel był blisko, trafiłam w środek tylko raz. Najgorsza była jednak świadomość, że zrobiłam to przez przypadek, bo zadrżała mi ręka. Potem trafiałam albo w obrzeża tarczy, albo gdzieś w dal. Levian wciąż się nie zrażał mimo wszystkich moich niepowodzeń.
            Lekcja trwałaby z pewnością jeszcze trochę czasu, lecz została gwałtownie przerwana. Powietrze przerwał głośny wrzask. Nadchodził gdzieś z góry. Dziwnie długo wibrował w powietrzu. Chciałam nałożyć strzałę na cięciwę, jednak nie mogłam. Krzyk tamtej istoty dosłownie mnie sparaliżował. W głębi umysłu krzyczałam do siebie, abym coś zrobiła. Nie potrafiłam jednak unieść ręki trzymającej łuk i nałożyć strzały. Stałam nieruchomo niczym posąg. Nic nie mogłam zrobić.

Za to Levian poradził z tym sobie lepiej. Wziął jakiś łuk leżący na ziemi i z zadziwiającą szybkością wyjmował broń z kołczanu, wypuszczał strzałę za strzałą. Część z nich trafiła istotę, która odleciała. Jej dziwna magia przestała działać.
            Spojrzałam na Leviana, który opuścił łuk. Nieświadomie dał wspaniały pokaz łuczniczy. Jego umiejętności były niezwykłe. Cel był tak daleko, a on trafił nie jeden raz, lecz kilka!
- Zabiłeś to coś? – zadałam mu pytanie.
- Nie, jedynie zraniłem – wyjaśnił – i możliwe, że odrobinę przestraszyłem.
- Co to było? – spytałam się go. – Czy to smok?
- Nie – zaprzeczył. – To była dragetia. Są to niebezpieczne stworzenia inteligencją podobne do elfów, Illan czy smoków, lecz są szalone w negatywnym tego słowa znaczeniu. Jak już z pewnością zauważyłaś, potrafią latać, lecz nie umieją ziać ogniem. Nie mają łusek, lecz dziwną skórę popękaną niczym pozbawioną przez dziesiątki lat ziemię na pustyni. Ich krzyk unieruchamia i paraliżuje, a ich oddech jest niebezpieczny, nie znane są jednak jego właściwości, bo nikt nie przeżył, aby o nim opowiedzieć.
            Naszą rozmowę przerwał nadbiegający król. Nigdy nie wyobraziłabym sobie tej osoby podczas biegu, a jednak było to możliwe.
- Ta istota w Falevrinie to niedobre wieści - uznał. - Zbierz najzręczniejszych magów, Levianie. Wznosimy bariery.

_____________________________________________
Zdaję sobie sprawę, że rozdział jest dość długi, ale jakoś tak wyszło ( Zakochana w muzyce, teraz przypomnij sobie swoje ostatnie pytanie kiedy widziałaś go w moim notatniku: "Taki krótki?". Wiem, że wtedy to nie był sarkazm. Zawsze coś muszę dopisać, jak już wszystko wklepuję na worda ). Następny pojawi się dopiero po świętach, a że w międzyczasie jest kilka dni wolnych ( chyba, że jesteście już dorośli lub chodzicie do 3 gim. i piszecie egzamin ) to będziecie mieli co poczytać w międzyczasie.
Blog ma już ponad 1500 odwiedzin! Dziękuję!
Podobał wam się rozdział? Co wzbudza waszą aprobatę? Co uważacie za dziwne? Co wam się nie podoba? Zapraszam do komentowania!
Na marginesie: KTO WIE, skąd wzięło się imię Soossil? ( rozejrzyjcie się trochę po wszystkich stronach na tym blogu, może znajdziecie odpowiedź ).
Zapewne zauważyliście, że w tym rozdziale pojawił się również akcent wielkanocny, chociaż w nieco innej formie niż tradycyjna. Może nie był to zając wielkanocny, ale jednak jest.
Czytasz=Komentujesz. To bardzo motywuje do pisania. Chciałabym was prosić o zareklamowanie Córy wiatru i ognia na swoich blogach.
Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał,
Weny, magicznych świąt i wesołego jajka!