Rozdział piąty - Języki Natury

                Moja komnata była większa niż się spodziewałam. Składała się z trzech połączonych ze sobą pokoi dających razem ogromną przestrzeń. Dodać do tego należy łazienkę. Myślę, że trochę tu przesadzono, ale raczej wyszło mi to na dobre. Wszystko było białe nie licząc błękitnych oraz jasno zielonych elementów. Nie lubię białych wnętrz, ale w tej kompozycji to wyglądało bardzo interesująco i naturalnie.

                Na ścianach długiego korytarza między pokojami a łazienką wisiało wiele obrazów. Zaintrygowały mnie szczególnie dwa portrety. Pierwszy z nich ukazywał mężczyznę wyglądającego na czterdzieści lat. Wciąż wyglądał młodo, a jednak starość czyhała na niego, jak wąż morski czekający pod statkiem, aby wciągnąć go w wodne odmęty. Na drugim dostrzegłam las pełen pięknych zielonych drzew oraz strumień o przejrzystej wodzie. Ujrzałam tam również kobietę w lekkich szatach – częściowo białych a częściowo przezroczystych i zwiewnych – tańczącej w lesie. Jej oczy były niezwykle ciemne. Zarówno one, jak i kobieta przypominały mi sarnę wychylającą się zza drzew pradawnej puszczy.

- Poznajesz swoją matkę? – usłyszałam głos jakiejś dziewczyny.

Obróciłam się i ujrzałam tą, która do mnie mówiła. Była takiego samego wzrostu o szczupłej talii, opalonej skórze i jasnych, prostych opadających na plecy włosach.

- Nigdy jej nie znałam – odpowiedziałam. – Kim jesteś?

- Zwą mnie Alera – odpowiedziała. – Jestem nikim ważnym w porównaniu do ciebie, wasza wysokość – mogłabym przysiąc że była tu nuta sarkazmu. – Ja to tylko zwykła pokojówka oraz tymczasowo twój przewodnik zastępujący Chewaliona. Ma on pilniejsze sprawy niż zajmowanie się kimś takim jak… jak ty.

Uznałam że nie będę jej na razie osądzać. Miałam co do niej bardzo mieszane uczucia. Poza tym nie chciałam na razie nikogo do siebie zrazić, postanowiłam więc zmienić temat.

- Czy wiesz może, jak wyjść na zewnątrz? – spytałam.

- Oczywiście – odpowiedziała. – Najpierw skręcasz korytarzem w lewo, potem w prawo, następnie znowu w prawo, w prawo, prosto, w lewo, w lewo, w prawo, w lewo, prosto, w lewo, prosto, w prawo, prosto, znów prosto, schodami w dół, w lewo, schodami w górę, w prawo, w lewo, prosto, schodami w dół, w lewo, prosto, w prawo i prosto. To łatwa droga, z pewnością trafisz tam bez trudu.

- Czy mogłabyś powtórzyć? – spytałam.

Spóźniłam się jednak. W pokoju nie było już Alery. Widziałam jedynie wydrę, która wybiegała z pokoju. Postanowiłam działać „na własną rękę”.

                Nie wiem, jak długo zajęło mi wydostanie się z budynku, lecz instrukcje Alery wcale mi nie pomogły, jak również i to, że mieszkałam na najwyższym piętrze. Kiedy znalazłam się na zewnątrz słońce chyliło się ku zachodowi. Wszystko wokół mnie wyglądało pięknie w tym świetle. Uśmiechnęłam się i poszłam w stronę lasu, chcąc odkryć jego tajemnice.

***

                Wdrapałam się na wysoki i długi głaz, kiedy zawiał otrzeźwiający wiatr. Strącił on kilka liści z drzew. Wydawało mi się, że słyszę plątaninę słów, jednak raczej po prostu mi się wydawało. Przez przypadek dotknęłam kałuży, która zebrała się w zagłębieniu kamienia. Otrzepałam rękę z wody, kiedy usłyszałam słowa kolejny raz, tym razem wyraźnie. Był to niezwykle melodyjny szept.

Umiejąca czytać języki natury

Zostanie poddana straszliwej próbie.

Istota księżniczki wśród wroga się ujawni,

Ukaże się wtedy córa wiatru i ognia.

Zastanawiałam się, co to może znaczyć i nawet nie zauważyłam, kiedy zapadł zmrok. W końcu uznałam, że dowiem się tego dopiero wtedy, kiedy przyjdzie odpowiedni moment. Na razie nic z tego nie rozumiałam.

- Nie nudzisz się tu sama? – usłyszałam melodyjny głos jakiegoś mężczyzny. – Siedzisz tu od bardzo dawna – wytłumaczył swoją wcześniejszą wypowiedź.

Spojrzałam na niego. Był chyba w moim wieku, a przynajmniej na tyle lat wyglądał. Włosy miał ciemnobrązowe, a cerę gładką. Chłopak o szczupłej sylwetce i opalonej skórze przewyższał mnie wzrostem. Jego niezwykle niebieskie oczy wpatrywały się we mnie ze zdziwieniem lub ciekawością.

- Po prostu się zamyśliłam – odpowiedziałam.

- Jestem Alein – przedstawił się. – Lubię przebywać w takich miejscach jak to, można tu się zagłębić w myślach bez obaw, że ktoś ci przeszkodzi. Cóż, to akurat jest wyjątek.

- Ja jestem Ilea – oznajmiłam, uznając, że użyję tego imienia, którym ostatnio wszyscy mnie nazywają. – Też lubię takie samotnie.

- Wybacz księżniczko… - przeprosił. – Nie wiedziałam, że nią jesteś, Wasza Wysokość.

- Nie tytułuj mnie – poprosiłam go. – Mam dość tego, że nikt nie nazywa mnie tak, jak mam na imię.

- Wybacz, że pytam, Ileo – zaczął – ale dręczy mnie ciekawość. W jakie zwierzę potrafisz się zmienić?

- Żartujesz sobie? – spytałam go.

- Nie, przecież nasz lud to potrafi – odpowiedział.

Nagle odkryłam, że przed głazem, na którym siedziałam stoi  czarny wilk. Duże jak na swoją rasę zwierzę patrzyło na mnie niezwykłymi  niebieskimi oczami. Długa sierść błyszczała w świetle księżyca. Po chwili na jego miejscu znów widziałam młodzieńca w normalnej postaci.

- Niestety ja nie potrafię niczego takiego – oznajmiłam ze smutkiem.

- Nie martw się, kiedyś się nauczysz – pocieszył mnie. – Każdy z czasem odkrywa to i zwykle zdarza się to przez przypadek. Poza tym chciałem ci powiedzieć, ze jutro po spotkaniu z królem mam cię uczyć walki.

                Wkrótce potem Alein odprowadził mnie do pałacu. Zmęczona dotarłam do mojej komnaty bez problemu, może to przypadek a może wewnętrzna intuicja wskazująca drogę do miejsca odpoczynku. Zasnęłam niemal od razu. Nie wiedziałam, czy to sen, czy jawa, lecz usłyszałam głośne wycie wilka. Miałam ochotę się uśmiechnąć.

______________________________________________

Coś dla fanów długich rozdziałów. 

Poza tym proszę o komentarze. To bardzo motywuje do dalszego pisania. Poza tym co sądzicie o rozdziale? Podobał wam się? Może jakieś wątpliwości lub przemyślenia i przewidywania? Komentujcie!