Rozdział pierwszy - Sojusznik

Westchnęłam i jeszcze raz rozejrzałam się. Sytuacja była tak beznadziejna, że gorzej już być nie mogło.
               Znajdowałam się w ciemnym, kwadratowym pomieszczeniu. Było tu tak duszno,  że miałam kłopoty z oddychaniem. Podłoga została wykonana z czarnego, nieznanego mi kamienia. Drżałam od jego chłodu kontrastującego z wysoką temperaturą powietrza panującą wewnątrz.

                Nie wiedziałam właściwie, dlaczego tu trafiłam. Byłam na łące, opierając  się o pień drzewa, kiedy nadjechali jeźdźcy na białych koniach. Wiedziałam, że wysłała ich moja matka. wspaniałych i dzielnych rumaków nie można było spotkać nigdzie indziej, niż w jej stajni. Wspomnieli jedynie, że ktoś doniósł na nią królowej, ale co i dlaczego powiedział pozostało niewypowiedziane. Mimo, że próbowałam, nie mogłam znaleźć racjonalnego powodu mojego pojmania.

                To nie jest normalne, zwłaszcza że jestem córką władczyni tej krainy, tego państwa. Raczej nie powinnam spędzać całego czasu w celi. Żadną córkę ani żadnego syna władcy jeszcze coś takiego nie spotkało. Ja byłam pierwsza, zostałam jedynym wyjątkiem. Wcale mnie to nie zdziwiło. Jestem tu czarną owcą, niebieskim ptakiem. Tak mnie tu traktują, nawet matka, królowa, która wcale nie zachowuje się jak ktoś ze mną spokrewniony. Zawsze zachowywała się, jakby mnie nienawidziła, traktowała gorzej niż wroga. Mam wrażenie, że po prostu chciała uprzykrzyć mi każdą chwilę mojego życia. Nie zawsze tak było. Kiedyś była miła i zawsze mogłam na nią liczyć. Nie wiem, co tak bardzo ją zmieniło.

                Jeszcze raz szarpnęłam się w więzach, nic to jednak nie dało. Chociaż mogło się to wydawać śmieszne, moje nadgarstki były przytrzymywane przez korzenie drzew, mocno niczym najtrwalszymi kajdanami. Nie mogłam wyrwać się z ich uścisku, udaremniały one moje  próby uwolnienia się. Nienawiść od puszczy rosnącej nad celą wydawała się niemal namacalna. Czułam jednak, że nie jest ona skierowana do niej.

                Drzwi otworzyły się z hukiem gdy do celi wszedł elf o długich, jasnych włosach i ciemnych oczach. Nosił ubranie barwy kory akacji. Skórę miał jasną, zupełnie tak, jakby słońce nigdy nie paliło jego skóry swoimi promieniami, co było dziwne zwracając uwagę na to, że elfy raczej nie unikają przebywania na zewnątrz swoich domów. Nawet korony najstarszych drzew przepuszczają trochę światła do przestrzeni pod nimi.

- Jesteś znienawidzona przez nasz lud ze względu na swoje czyny – oznajmił.  - Zostałaś skazana. Będziesz walczyć z naszymi najlepszymi wojownikami. Będzie ich czworo, każdy nadjedzie z innej strony świata. Będą uzbrojeni w różne bronie. Ty nie dostaniesz żadnej. Będziesz musiała sama ją zdobyć. Wszystko odbędzie się o świcie. Walka będzie oczywiście na śmierć. Nikt nie okaże litości. Zapamiętaj to sobie, zdrajczyni. Nie licz na to, że kogokolwiek pokonasz. To świetni i doświadczeni wojownicy, nie możesz się z nimi równać.

-  Doskonale zdaję sobie sprawę z tego wszystkiego. Nie myślcie jednak, że się poddam. Będę walczyć, dopóki starczy mi na to sił, a może jeszcze dłużej – odpowiedziałam tonem, którego uczono mnie podczas niezwykle nudnych lekcji, przeznaczonym do oficjalnych rozmów.

- Rozumiem – odpowiedział elf patrząc na mnie, jakbym była czymś obrzydliwym. – Spodziewałem się czego takiego po kimś… po kimś takim, jak ty.

Po tych słowach wyszedł. Drzwi do celi same się za nim zamknęły, posłuszne jego niewidocznym rozkazom, lub myślom.

                Westchnęłam cicho. Walcząc z jednym wojownikiem pokroju tych, o których mówił elf może miałabym szansę… jeśli dopisałoby mi szczęście. Elf wyraźnie powiedział, że przeciwników będzie kilku. Przeżyję najwyżej kilka minut, chyba, że ktoś jej pomoże. Nie było jednak takiej możliwości, nie brałam jej nawet pod uwagę, zważając na to, że elf nazwał mnie „zdrajczynią”. Nie wiedziałam, co miał na myśli tak mnie nazywając, ale najwyraźniej zawiniłam nawet o tym nie wiedząc.

                Zdałam sobie sprawę, że zasnęłam, gdy obudziły mnie otwierające się drzwi. Jej serce podjęło szaleńczy rytm. Już ranek? Nie dało się tego określić w ciemnej celi, skoro jednak wyjście  z mojego więzienia stało otworem, zapewne ta wczesna pora dnia już nastała. A więc nastał mój czas. Spojrzałam w stronę drzwi zamykających się za wchodzącą do tej części lochu postać.

                Do komnaty wcale nie wszedł elf. Jego ciemne, niemal czarne źrenice niczym szparki wpatrywały się we mnie.

Przyszedłem, by ci pomóc usłyszałam głos w swojej głowie, najprawdopodobniej należący do stojącego przede mną elfiopodobnego młodzieńca. 

- Jak? – wyszeptałam, pełna nadziei, że gość odpowie.

Kiedyś, tak bardzo dawno temu, że zapewne tego nie pamiętasz, pomogłaś nam – zaczął. – Kiedy umrzesz, zamienisz się w smoka aby pofrunąć do niebios i zalśnić jako gwiazda, jednak to nie stanie się w najbliższym czasie, osobiście tego dopilnuję. Pomogłaś Nam, a My pomożemy tobie. Włóż to.

Nacisk korzeni na moje nadgarstki zelżał, a potem więzy puściły mnie. Spojrzałam na posadzkę przed sobą. Leżała na niej czarna zbroja i płaszcz tej samej barwy. Był tam też miecz o niezwykle ciemnej barwie klingi i czekan, srebrny, ozdobiony czarnymi fragmentami. Strój nawet się mi podobał, lecz nie to się liczyło. W tym wypadku chodziło o użytkowność. Ten strój mógł ochronić moje życie.

Założyłam strój na siebie. Kolczuga wydawała się być nie do przebicia. Byłam pewna, że jest ciężki, kiedy jednak go założyłam, okazał się być zdumiewająco lekki, tak samo, jak zbroja. Zdawało mi się, że nie ma stroju na sobie.

Wrócę po ciebie, a teraz usiądź usłyszała w swoim umyśle głos młodzieńca, kiedy ten opuszczał celę, w której się znajdowałam.

                Korzenie natychmiast oplotły moje nadgarstki. Zdawało się, że robią to chętniej, niż wtedy, gdy ją uwalniały. Wykonały to szybciej. Myśl, że puszcza, a przynajmniej co najmniej jedno drzewo mnie nienawidzi napawało mnie przerażeniem. Wbrew pozorom las jest potężny.

                Zasnęłam. Nie wiedziałam czemu, lecz wierzyłam, że młodzieniec mnie uratuje. Był dość dziwnym osobnikiem, w dodatku cała ta gadka o smoku nie wydawała być się rzeczywista. Poza tym, czemu miałby mnie uratować? Jednakże wierzyłam, że on mi pomoże. To, co stało się następnego dnia było odmienne od moich oczekiwań.

_________________________________________________________

Mam nadzieję, że wam się podoba. To nie moja pierwsza próba napisania czegoś, jednakże pierwszy raz publikuje cokolwiek z tego, co napisałam. Zapraszam do komentowania!

Chciałabym również podziękować Paulinie, która zmotywowała mnie do ukazania wszystkim tego, co zwykle skrywam w moim notesie. ;) Oczywiście również moim rodzicom, którzy poparli jej decyzję.