Rozdział Ósmy - Silvare

Wszędzie wokół panował chaos.: niewolników wyprowadzano właśnie na wysokie podwyższenie, które zaczęłam nazywać sceną z powodu braku lepszego słowa. To my, niczym aktorzy byliśmy w centrum uwagi, ale jednak nie płacono nam za żadną grę aktorką… w ogóle nam nie płacili, a my nie graliśmy, aczkolwiek wkrótce Alera miała otrzymać pieniądze ZA nas, zupełnie jakbyśmy byli jej własnością.

Włącznie ze mną było nas ośmioro: ja, niedawno poznany młodzieniec, czarnoskóry mężczyzna w podeszłym wieku,  dwie kobiety: jedna o włosach rudych, a druga jasnych jak zboże, dwóch młodzieńców, których nigdy jeszcze nie widziałam: jeden o ciemnej karnacji i czarnej czuprynie, drugi o jasnej skórze i ciemnożółtych włosach. Największe wrażenie robiła jednak najwyżej pięcioletnia dziewczynka o szarych oczach, bladej, jasnej skórze i włosach o barwie złota ozdobionych z tyłu kokardą. Większość wyglądała mi na Illan, sama nie wiem dlaczego, a jedyny spośród całej zbieraniny znany mi towarzysz potwierdził moją teorię. Wszyscy z pewnością wyglądaliśmy na przerażonych i tacy byliśmy, może dlatego że to był nasz występ i nie mógł skończyć się miło.

Na podwyższeniu, wyżej od nas stała kobieta ubrana w szkarłatną suknię z lnu i adamaszku. Na pewno dużo zarobiła na handlu niewolnikami, o czym świadczyły złote kolczyki i naszyjnik z tego samego kruszcu. Na ramiona zarzuciła płaszcz obszyty futrem z norek. Przypomniała mi się wypowiedź Leviana: „Zwierzę to nikt inny, niż Illan, który postanowił zostać w drugiej postaci.” Jestem pewna, że Alera to wiedziała, ale co ją to obchodziło: zupełnie jakby szła przed szeregiem skazańców wyliczając: ty na spektakl, ty na futro, ty do lochu i tak dalej.   Spojrzała z pogardą na naszą zbieraninę, z pewnością nie wyglądającą zbyt dobrze: ponurą przerażoną.

Co innego kupujący: w większości grubi, obżarci mężczyźni ( kobiet było niewiele ) śmiali się i cieszyli. Byli w większości pijani. Wyjątek stanowiły dwie postacie: tajemnicze osoby trzymały się na tyłach zgromadzenia. Ubrane były w czarne płaszcze, a twarze zakryły kapturami.
- Witajcie na wielkim targu niewolników! – wykrzyknęła Alera. – Pierwszym okazem dzisiejszych licytacji jest ten oto mężczyzna.
Wprowadzono czarnoskórego staruszka, który ledwo trzymał się na nogach i potykał co chwilę.
- Wygląda niepozornie, ale to wspaniały myśliciel i filozof – wychwalała go Alera. – Jego umysł się wam przyda.
- Precz z darmozjadami! – wrzasnął ktoś z widowni naszego spektaklu. – To tylko wymówka od pracy!
- Sam jesteś darmozjad! – wykrzyknęłam do tłumu odruchowo.
Alera skinęła na kogoś, kto stał po jej prawej stronie. Mężczyzna w ciemnym ubraniu machał sobie toporem jakby to była zabawka i uśmiechał się cały czas niczym pomylony szympans. Przewrócił staruszka na ziemię i odciął mu głowę. Chwile później ciało zabrano ze sceny.
- Nie! – wykrzyknęła jedna z moich towarzyszek, rudowłosa.
- A teraz – zaczęła Alera jakby nic się przed chwilą nie stało – główna atrakcja!
Tym razem na scenę wprowadzono mnie. Odepchnęłam rękę mężczyzny, który wprowadzał tu wszystkich niewolników.
- Ej… - zaczął się jąkać osiłek którego poznałam już wczoraj, o tępym spojrzeniu ślimaka. – Ja przecież umyłem ręce.
Podłoże było śliskie od krwi mojego przeciwnika. Może to i lepiej, że nie żyje, nie będzie musiał znosić katorgi służby u jakiegoś tam bogacza.
- Jest młoda i silna – zaczęła Alera. – Idealna do kopalni lub jako gosposia bądź pokojówka, no i oczywiście jej uroda również jest atutem.
- Sto! – wykrzyknął ktoś.
- Dwieście! – krzyknęła jakaś kobieta.
- Trzysta! – usłyszałam głos „Samjesteśdarmozjada”. – Zobaczymy, czy teraz będziesz mi pyskować!
Tymczasem do dwóch zakapturzonych postaci dotarła spiesznie trzecia. Wszystkie dyskutowały ostro.
- Trzysta po raz pierwszy, po raz dru… - zaczęła Alera.
- Pięć tysięcy! – wykrzyknął młodzieniec z grupy zakapturzonych. Jego wiek poznałam po głosie.
- Pięć tysięcy! – powtórzyła Alera. – Kto da wię… zaraz, ja znam ten głos. To Illanie! Brać ich!
Ja też znam ten głos. Po co on się w ogóle to wpakował? Znów chciał ratować moje życie. Byłam wdzięczna Chevalionowi za jego odwagę… Ale za bardzo się o niego bałam, nie chciałam aż tak ryzykować jego życia. W sumie nie potrzebował pomocy, zrobił to sam.
Wszyscy zaczęli z uśmiechem sięgać po broń, zupełnie jakby oczekiwali krwawej jatki. W tym chaosie walczyli nawet z ludźmi, którzy nie byli Illanami, o ile w ogóle można to było nazwać walką, bo walczący nie-Illanie co chwile zataczali się i przewracali. Wyglądało to tragicznie.
            Wyrwałam miecz zza pasa jednego z mężczyzn i popędziłam, torując sobie drogę wśród tłumu. Nie musiałam często używać broni, bo tłum pod wpływem alkoholu robił się wielką bańką-wstańką po szturchnięciu łokciem.

Kiedy dotarłam do zakapturzonych wcześniej postaci nie miały już na sobie kapturów. Był to Chevalion, Alein oraz jakaś dziewczyna o brązowych włosach, ciemnej karnacji i piwnych oczach, której nie znałam. Wszyscy troje opierali się o siebie plecami, aby nie zginąć dźgniętym nożem w plecy. Chevalion i dziewczyna zręcznie posługiwali się mieczami, zaś Alein miał opuszczoną klingę, a wokół niego tańczyły złote iskierki które parzyły każdego, kto go dotknął, tak przynajmniej wynikało z obserwacji.

Dołączyłam do nich, starając się bronić pod naporem wesołej zbieraniny. Tymczasem niewolnicy walczyli jeszcze dalej od sceny, niż my używając do tego zdobytej broni. Dziewczynka schowała się poza miastem, czekając na resztę za bramą. Zobaczyłam wszystkich których chciałam widzieć, chociaż tyle dobrego spotkało mnie w tej sytuacji.
            Ale nie tylko to ujrzałam. Dostrzegłam również jasne ostrze pędzące ku mojemu brzuchowi. Nie miałam czasu osłonić się mieczem bądź uniknąć cięcia, ale Chevalion miał. Rzucił się w prawą stronę, osłaniając mnie. Zobaczyłam czubek ostrza wyłaniającego się z jego pleców i znikający nim Chevalion osunął się na ziemię. Upadłam na kolana, patrząc mu w oczy.
- Jesteś warta więcej niż pięć tysięcy i moje życie razem wzięte… - usłyszałam jego ostatnie słowa.
Zamknął oczy.
Łza spłynęła mi po policzku.
Walczący zamarli.
Alera zaczęła się śmiać.
Odwróciłam się. Jak oni w ogóle mogli?
Spojrzałam na Alerę – to jej wina!
- Silvare! – wrzasnęłam wciąż płacząc.
Illanie uciekli poza bramę. Reszta nie mogła, nie wiedziała.
Nie myślałam, za wiele straciłam.
Działałam.
Wzleciałam wysoko ponad nich. Z wściekłością otworzyłam swoją smoczą paszczę. Poczułam ogromne ciepło. Z gardła wyłonił się ogień, paląc wszystkich poniżej. Życie Chevaliona za ich życie!
___________________________________________
Wiem, że rozdział jest dość brutalny, wybaczcie, aczkolwiek trzeba mieć świadomość, że tak kiedyś było, za czasów średniowiecza.
Śmierć Chevaliona...
Czy Ilea zareagowała waszym zdaniem słusznie, czy może powinna to zrobić inaczej? Oczywiście wiadomo, emocje "wzięły górę", ale jednak...
Ogólnie rzecz biorąc: podobał wam się rozdział? A może coś było nie tak? Zapraszam do komentowania!