Rozdział szósty - Prawdziwa Istota

            Dwa smoki strzegły ogromnych drzwi. W ich kierunku skierowały otwarte paszcze, zupełnie jakby chciały zalać falami ognia każdego nieproszonego gościa. Siedziały na podłodze w zupełnym bezruchu, a ich złote łuski lśniły w promieniach światła wpadających przez okno. Dopiero po chwili zorientowałam się, że to rzeźby – wyglądały aż za bardzo rzeczywiście. Strzeżone przez nie wrota były srebrne. Wyrzeźbiono w nich misterne wzory układające się w drzewa, zwierzęta, pałac w którym byłam obecna oraz oczywiście mieszkańców krainy. Ich twórca musiał na nie poświęcić wiele czasu.

- Kto idzie? – usłyszałam głos strażnika.

- Ilea – odpowiedziałam. – Ilea oraz Chewalion.

Strażnicy weszli do sali tronowej, otwierając drzwi tylko na chwilę. Równie szybko je zamknęli, jakby obawiając się ataku.

- Pamiętaj, co ci mówiłem – powiedział Chevalion wyglądający na zdenerwowanego. – Musisz zrobić na Nim dobre wrażenie. Wierzę, że dasz sobie radę. Jestem pewny, że uzna cię za idealną.

- Przecież to mój ojciec – powiedziałam. – Myślę…

Nie zdążyłam dokończyć zdania, bo drzwi otworzyły się nagle. Strażnicy skłonili się przede mną. Niepewna weszłam do środka sali tronowej. Niestety Chevalion musiał pozostać na korytarzu. Pomieszczenie, w którym się znalazłam miało biało-srebrne ściany. Pełno tu było obrazów różnych władców ( poznałam to po tym, że namalowano ich z koronami na głowach ). Najbardziej w oczy rzucał się tron wykonany z białego marmuru. Był przeraźliwie kanciasty i nie wyłożono go żadnymi poduszkami jak to czyniły elfy. Zdziwiło mnie to, lecz uznałam że nie ma potrzeby pytać.

- A więc wreszcie tu trafiłaś – mówiąc to postać siedząca na tronie wstała. – Witamy w naszych skromnych progach. Podoba ci się tu? Czy czegoś ci brakuje?

- Nie jestem tu zbyt długo… - przypomniałam mu zauważając jego podobieństwo do mężczyzny, którego portret wisiał w moim pokoju – ale już uważam, że ta kraina jest piękna.

- To dobrze – stwierdził. – Wkrótce obejmiesz nad nią władzę.

Ale… - zaczęłam – po co miałbyś rezygnować z władzy?

- Każdy musi kiedyś klęknąć przed śmiercią – stwierdził. – Ja opuszczę ten tron bez żalu, wcale nie jest wygodny, na moje własne życzenie.

Król podszedł do ogromnego okna. Powiedział, abym uczyniła to samo. Podążyłam za nim, przyglądając się widokom puszczy za oknem – wysokich drzew, krętych rzek, ogromnych wodospadów i zielonych polan.

- Nie wszystko jest takie piękne, jak myślisz – oznajmił. – Jestem jedynie władcą tej puszczy, a od południa jest ktoś znacznie potężniejszy ode mnie. To, że zaatakuje to tylko kwestia czasu. Chcę go w tym uprzedzić i sam podjąć walkę. Mam już dość atakowania ludzi, za których bezpieczeństwo odpowiadam jako król.

- Zabija ich? – spytałam.

- Owszem – przyznał mi rację – Po tygodniach tortur.

- To okropne – stwierdziłam.

- To życie – odpowiedział król. – Rzeczywistość bywa brutalna. Ale gdzie moja kultura! – wykrzyknął. – Ja znam twoje imię, a ty nie znasz mojego. Jestem Sarkin.

- Gdzie jest państwo tego drugiego króla? – spytałam.

- Tutaj – odpowiedział. – Żyjemy w nim, a jednak jesteśmy oddzielnym państwem.

- Czemu mnie tu wezwaliście? – zadałam mu kolejne pytanie. – Nie umiem walczyć.

- Przepowiednia mówi, że zgładzisz ich króla… - oznajmił. – To znaczy się… spróbujesz tego dokonać.

- A ten król… - zaczęłam – kim on jest?

- To mój brat – oznajmił.

***

- Dlaczego jesteś taka niemiła? – spytałam Alery.

- Nie ważne – stwierdziła. – I tak tego nie zrozumiesz.

- W takim razie mi wytłumacz – upierałam się. – Chętnie posłucham.

- Och, jesteś jeszcze głupsza niż myślałam! – wykrzyknęła. – Straciliśmy nadzieję na jakiekolwiek wybawienie od uzurpatora. Po latach pogodziliśmy się z naszym losem. I nagle dowiadujemy się, że nie jesteśmy skazani na zagładę: oto nadejdzie potężna wybawicielka! I kto naszedł? Ty – powiedziała to z obrzydzeniem. – Jesteś słaba, żałośnie słaba. Nie potrafisz nawet walczyć, nie mówiąc nawet o magii. Dano nam nadzieję… A ty ją odebrałaś. To podłe. Nie spodziewaj się więc, że ktokolwiek cię polubi. Nienawidzę cię, zresztą nie tylko ja. Poza tym, dlaczego to akurat ty jesteś księżniczką? Zasługuję na to bardziej od ciebie, jesteś beznadziejna i skarzesz nas wszystkich na zagładę! Na dodatek…

Nie dokończyła. Nie zdążyła. Chciałam krzyknąć, jednak zamiast tego z moich ust wydobył się głośny ryk. Wszystko stało się niższe, a ja ewidentnie nie stałam na dwóch nogach. Spojrzałam na swoje dłonie, lecz ujrzałam łapy i pazury.

- Czyli jednak król miał rację! – wykrzyknęła pokojówka. – Twoja istota naprawdę ukarze się, kiedy się rozzłościsz!

***

Rozłożysty klon zaszumiał targany wietrznym powiewem. Siedziałam oparta o jego pień. Tuż przede mną znajdował się dom Aleina, a tuż przed nim sam Alein. Budowla nie była duża, lecz nie należała również do małych. Ściany zrobiono z nieznanego materiału, zaś dach tworzyły gałęzie i liście gęsto posplatane ze sobą. Zastanawiałam się, co dzieje się zimą zanim zorientowałam się, że w gęstej puszczy nie ma zimy.

- Wow, to niezwykłe! – wykrzyknął Alein. – Każdy by o tym marzył. Poza tym… Jesteś bardzo piękną smoczycą. Nawet nie w tej postaci.

Miło było usłyszeć te słowa… Ale chciałam powrócić do poprzedniego stanu.

Jak za dotknięciem magicznej różdżki stałam się… normalna. Nie stałam już na czterech łapach a wszystko w moich oczach widziane było z perspektywy, do której się przyzwyczaiłam.

- Gdybyś się tylko zobaczyła! – kontynuował Alein. – Piękne białe łuski barwy kryształów, srebrne pazury i szpikulce lśniące jaśniej i piękniej od gwiazd… Teraz mamy element zaskoczenia.

- A ten król… - zaczęłam, zmieniając temat – jak on ma na imię?

- Znam je. Niestety nie mogę ci go powiedzieć wprost. Wykrywa ono każdego, kto je wypowiedział i albo samo zabija, albo uzurpator robi to osobiście.

- Po co miałby tak uczynić? – spytałam.

- Po imieniu mógłby go nazwać jedynie wróg – wytłumaczył mi. – A brzmi ono: Sceptyzm Osowiałych Ogłasza Siebie Lamentem Odrodzonych.

- Ach. To imię – zaczęłam – to pierwsze litery tych wyrazów, prawda?

- Owszem – uśmiechnął się z uznaniem. – Powracając jednak do tematu, o którym powinniśmy rozmawiać będę uczyć cię magii oraz czasami część czasu poświęcę walce. Zmieniając temat… Odkryłaś już jak działa powracanie do normalnej postaci: wystarczy pomyśleć, że bardzo tego chcesz. To samo, kiedy będziesz chciała stać się smokiem.

- Kiedy Alera mnie zdenerwowała nie musiałam chcieć stać się smokiem – oznajmiłam mu.

- Jak już mówiłem ci kiedyś pierwsza przemiana zwykle zdarza się przypadkowo – odpowiedział. – Twoja podświadomość zadziałała sama.  Podana przeze mnie metoda nie jest wcale łatwiejsza i bywa niezwykle niebezpieczna, kiedy myślisz jednocześnie o czymś innym. Łatwiej jednak powiedzieć „Silvare”, a najlepiej pomyśleć, aby słowo to nie dostało się w niepożądane ręce. Dzięki temu słowu twój dar cię nie zawiedzie kiedy skupisz się na czymś innym niż przemiana.

Długo ćwiczyliśmy zmianę postaci, aż w końcu zaczęło mi się udawać. Odkryłam, że Alein jest bardzo cierpliwym nauczycielem.

- Koniec – przerwał po pewnym czasie. – Na dziś już dość.

***

Alera postanowiła zaprowadzić mnie do pałacu. Po drodze postanowiła przeprosić mnie za swoje wcześniejsze zachowanie i wytłumaczyła, że było to zadanie nadane jej przez króla mające przyspieszyć odkrycie przeze mnie mojej drugiej postaci, pierwotnej i ukrytej istoty mojego jestestwa. Dała mi piękny kwiat o soczystej, amarantowej barwie. Łodyga na której był osadzony i odchodzące od niej liście miały kolor ostrej i jasnej zieleni.

- Jest piękny – stwierdziłam i powąchałam go.

- Idealnie ujmuje twoją istotę – oznajmiła.

Zaczęłam czuć się słabo. Przed oczami migotały mi fioletowe plamki. Upadłam na ziemię. Moim ostatnim widokiem była uśmiechająca się Alera.

- To smoczy tojad. Słodkich snów!

Zapadła ciemność.

_____________________________________________

Rozdział jest nietypowo długi w porównaniu do poprzednich. Wolicie taką długość, tą z rozdziału piątego czy może jeszcze krótsze?

Poza tym... Co sądzicie o rozdziale i kogo według was Ilea powinna lubić bardziej: Chevaliona, Aleina czy może  Alerę?

Zapraszam do komentowania!