Rozdział Drugi - Królewska Wola

Wprowadzono mnie do wnętrza polany. Mówię o niej jako o pomieszczeniu, gdyż istotnie nią była: otaczające ją drzewa o grubych pniach tworzyły ściany, które rozstępowały się, kiedy ktoś chciał wejść na arenę, a ich niższe gałęzie tworzyły balkony, z których każdy mógł obserwować „widowisko”. Najwyższy i największy z nich należał do królowej.

                Popchnęli mnie, abym upadła przed władczynią na kolana. Wyszarpnęłam się gdzieś w międzyczasie – nie chciałam do tego doprowadzić. Nie zamierzałam ukorzyć się przed tą, która skazała mnie na śmierć. Nie czułam się winna. W tej chwili jedynym uczuciem w mojej duszy i umyśle był strach. Opanował mnie całkowicie niszcząc wszystko inne.

Zostałaś skazana za zdradę swojego ludu na walkę z czterema najlepszymi elfickimi wojownikami – ogłosiła królowa po czym uśmiechnęła się i klasnęła w dłonie, zupełnie jak dziecko, które dostało nową zabawkę a nie matka, której córka jest właśnie prowadzona na szafot, jakbym była jej wrogiem, a nie rodziną.

Na jej wezwanie drzewa zaskrzypiały, a ich pnie odchyliły się od siebie w miejscach, w których każde oznaczało inną ze wszystkich czterech stron świata. Każdy dzierżył jakąś broń: pierwszy dzierżył topór, drugi maczugę, trzeci  miecz, a czwarty morgensztern. Wszyscy dosiadali białych rumaków. Nie siwych, lecz białych – ich rzadko spotykana biała sierść lśniła w promieniach, które przepuściły liście ich koron.

Każdy z jeźdźców zatrzymał się i oddał pokłon królowej. Następnie wszyscy mieli atakować mnie po kolei. Na początku popędził konia do galopu wojownik z toporem. Wymachiwał nim szybko i groźnie, wznosząc głośny okrzyk pełen niezwykłej dzikości. Zbliżał się bardzo szybko. Kiedy wreszcie do mnie dotarł, uchyliłam się przed ciosem topora. Mało brakowało, aby mnie trafił. Nie oznaczało to jednak, że już po wszystkim – biały koń zawrócił bardzo szybko. Nie znajdował się daleko. Zdałam sobie sprawę, że wkrótce zginę. Klinga wojownika błyszczała jasno, a on był coraz bliżej i bliżej… Każda chwila trwała niczym wieczność, przeciągając nieuniknione jakby chciała pozostawić na ziemi mnie i całe tony mojego strachu… Czułam się jak osoba, wokół której zatrzymał się czas: nie jak jego władca, lecz ktoś mu podporządkowany, zgromiony przez godziny, minuty, sekundy, dni, miesiące i lata... Zaczęło do mnie docierać to, co naprawdę było ważne: żadne testy wiedzy nie miały znaczenia, a chwile spędzone radośnie i beztrosko w puszczy je miały.

Zamknęłam oczy, gdyż wiedziałam, że cokolwiek zrobię i tak nie zdążę uciec. W tym samym momencie usłyszałam głośny brzęk metalu. Otworzyłam oczy. Zauważyłam, że ostrze topora wroga zatrzymało się jakieś dziesięć centymetrów ode mnie. Jeszcze bliżej dostrzegłam ostrze miecza, które przed chwilą zderzyło się z niedawno napomkniętą przeze mnie bronią. Sprawiło, że ostrze topora pękło z głośnym piskiem, dzięki któremu wszystkim zadudniło w uszach. W dłoni przeciwnika pozostał jedynie obuch – drzewce jego broni. Nie udaremniło to jednak jego planów – uderzył nim w głowę mojego sojusznika, pochylając się przy okazji. Obrońca stracił na chwilę równowagę. Nie mogłam pozwolić, aby zginął, bo nie umiem walczyć. Uderzyłam go pięścią w brzuch, kiedy mnie nie widział. Odwrócenie uwagi atakującego przed chwilą wystarczyło aby mój sojusznik odnalazł się w sytuacji. Ponieważ stał odwrócony tyłem wykonał półobrót i jednym zamaszystym ruchem ściął głowę elfa na białym koniu, która spadła na ziemię z donośnym łupnięciem.

Kolejny elf spiął konia do galopu. Sytuacja była wyrównana, dwóch na dwoje, ale oni mieli doświadczenie bitewne, a ja nie. Zaczęłam iść w jego stronę, zdecydowana zadziałać na konia ( ku mojemu żalowi ) a nie jeźdźca.

- Stój – wykrzyknął niedawno poznany młodzieniec.

Nie czekając na moją odpowiedź pobiegł wprost do jeźdźca i zaatakował go, zostawiając cięcie na ręce. Nie było głębokie, jednak utrudniało mu z pewnością utrzymanie broni – maczugi. Jego pomysł miał jedną wadę: drugi z dwóch pozostałych przy życiu przeciwników uznał, że to dobry moment na atak i złamał zasadę mówiącą, że jedynie jeden z czterech wojowników może walczyć.

                Tymczasem mój sojusznik zabił swojego przeciwnika, wbijając mu miecz w serce. Wyciągnął go, a koń popędził dalej niosąc na grzbiecie swojego martwego jeźdźca. Jednakże jedyny pozostały przy życiu wróg zaatakował  mojego obrońcę, celując w plecy.

- Nie! – wykrzyknęłam, patrząc na ostatnie chwile życia jedynej osoby, która nie chciała mojej śmierci.

Nie doceniłam jednak młodzieńca, który skierował swój miecz za siebie. Łańcuchy owinęły się wokół miecza, a pełne kolców kule morgenszterna zawisły na nich. Czyli jednak i tak nic to nie dało…

Mój sojusznik wykonał półobrót, po czym pociągnął miecz w swoją stronę włącznie z owiniętą wokół niego większą częścią broni przeciwnika. Zrobił to z ogromną siłą. Nie wierzyłam własnym oczom. Przeciwnik spadł z siodła, jednak wciąż chciał walczyć.

Pobiegłam w stronę walczących i zaczęłam krzyczeć oraz wymachiwać rękami.  Koń wroga stanął dęba. Kiedy opadł na ziemię, jego kopyta zmiażdżyły pierś przeciwnika.

Straż właśnie nadchodziła, aby pojmać nieposłusznego królowej wojownika. Nie wiedziałam, co chcą zrobić, ale zdawałam sobie sprawę, że młodzieńca i tak w końcu czeka śmierć.

- Anyssa wygrała wolność na wygnaniu! – wykrzyknęła królowa – Możesz iść Anysso, iść i nigdy nie wracać – po zwróceniu się do mnie plecami zaczęła szeptać do przybyłych na jej balkon strażników – Za chwilę dosiądziecie koni i zabijecie ją. Taka jest moja wola.

- Uciekaj! – wrzasnął młodzieniec.

Nie wiedziałam co zrobić. Młodzieniec zginie i z moją i bez mojej pomocy. Odwróciłam się i pobiegłam. Usłyszałam stukot kopyt konia po piachu. Był to rumak większy niż te ze stajni królowej. Pomyślałam o młodzieńcu. Uratował mnie, a jak ja się odwdzięczyłam? Zatrzymałam się przy krańcu areny, patrząc na nią ostatni raz. Była pusta.