Rozdział czwarty - Rodzinne Tajemnice

       Znajdowałam się na wysokim płaskowyżu. Nigdy jeszcze nie widziałam tego miejsca, więc byłam odrobinę zdezorientowana, zwłaszcza, że przed chwilą znajdowałam się w elfickiej puszczy. Poniżej rosło wiele drzew, spośród których wychylały się smukłe wierze i spiczaste, samotne góry.

- A więc jesteś tu, Ileo – usłyszałam czyiś miękki, melodyjny głos.

Odwróciłam się i ujrzałam młodzieńca, którego spotkałam kiedyś na arenie.

- Chyba mnie z kimś pomyliłaś – odpowiedziałam. – Jestem Anyssa.

- Nie można cię z nikim pomylić – dalej udowadniał swoje racje. – Nie da się z nikim pomylić księżniczki.

- Nie jestem księżniczką – odpowiedziałam. – Już nie. Zostałam wygnana, nie pamiętasz? A tak w ogóle to kim jesteś?

- Jesteś księżniczką – zaprzeczył. – Wciąż pozostajesz przyszłą władczynią tej krainy, innej niż mały lasek nędznych elfów. Jestem Chevalion.

- Nędznych? – spytałam ze zdziwieniem - Przypominam, że należę do ich rasy.

- Ty, wasza wysokość? Jesteś jedną z nas, Ileo – oznajmił. – Zawsze byłaś.

- To nie możliwe – poinformowałam go - Moja matka jest elfką.

- Matka? Nie – zaprzeczył. – Jest jedynie zaadoptowaną osobą z naszego ludu, Ilean. Elfką była jej „siostra”. Twoja matka, Chevrette została przez nią zabita i zastąpiona na tronie. Wmówiła ci jedynie, że jest twoją matką. Musisz ją zgładzić.

- Niby czemu miałaby zabijać moją matkę?

- Frayonne, bo tak ma na imię służy komuś, komu jest bezwzględnie oddana, osobie tak potężnej, że nie da się wyobrazić jej siły. Jest posłuszna elfowi, któremu nasz lud zaufał i który nas zdradził. Zwie się on Vautour. Jest absolutnie bezwzględny. Nie zależy mu na nikim i niczym oprócz siebie i władzy. Chce aby wszystkie elfy stały się jego poddanymi, a Ileanie niewolnikami. Nienawidzi nas zupełnie bez powodu. Ileo, on boi się ciebie, gdyż mu zagrażasz.

- Ja? – spytałam. – Przecież wiesz, jak walczę.

- Wszystkiego cię nauczymy – oznajmił. – Wierzę w ciebie.

- Za to ja niezbyt – poinformowałam go. – To raczej się nie uda.

- Spróbujemy. A teraz chodźmy, przedstawię cię twojemu ojcu – zaoferował. – Nie widział cię od wielu lat i bardzo chciał odnaleźć.

- On już dawno nie żyje, wiesz? – spytałam. – Podobno został zabity przez moją matkę.

- Matkę? – zdziwił się. – Ona nigdy by nikogo nie zabiła. To sprawka Frayonne. Twój ojciec żyje i włada tą krainą od piętnastu lat.

- Jak to możliwe? – spytałam.

- Tego dowiesz się później – oznajmił. – Na wszystko przyjdzie czas.

- Chcę wiedzieć teraz – oznajmiłam mu. – Wystarczająco długo czekałam.

- Później – nie ustępował pola. - Zaufaj mi.

- Nawet cię nie znam – poinformowałam go. – Skoro wszystko, co myślałam, jest podobno fałszem, to skąd mam wiedzieć, czy ty też nim nie jesteś.

- Zaufaj – powtórzył po raz kolejny. – Z ojcem  spotkasz się jutro. Teraz zaprowadzę cię do twojej komnaty w pałacu, gdzie będziesz mogła odpocząć po długiej jeździe na moim grzbiecie.

- Na czyim? Podróżowałam na karym koniu, który nie miał z tobą nic wspólnego.

- Miał bardzo dużo. To byłem ja.
__________________________________________
Mam nadzieję, że coś was zaskoczyło i że się wam podobało. Zapraszam do komentowania!